โปรดส่งใครมารักฉันที หาแฟนครับ (ช 💚 ช)

ก่อนจะรู้จักกับผม ลองอ่านเรื่องราวของผมดูก่อนครับ

ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จในด้านความรักสักเท่าไร ตั้งแต่เกิดมา ไม่อาจเรียกใครว่าแฟนได้เต็มปาก เพราะที่เคยคบหานานสุดก็แค่เดือนครึ่ง จากนั้นก็เลิกลากัน เวลามันผ่านมาเนิ่นนานมาก นานจนผมแทบไม่อยากคิดถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อีกแล้ว แต่แน่นอนในใจลึก ๆ มันก็หวังว่าสักวันจะได้พบใครสักคนที่รักผมอย่างจริงใจบ้าง และไม่ทอดทิ้งง่ายดายเหมือนขยะที่ไม่ต้องการ

เวลาเล่นเฟซบุ๊ก ผมเห็นเรื่องราวความรักของหลาย ๆ คู่ ๆ ก็แอบฟินแอบปลื้มไปกับพวกเขานะ มันเลยเป็นที่มาของการออกลุยอีกครั้งเพื่อตามหาคนรัก เริ่มจากการแอดคนนั้นคนนี้ที่ผมชอบ เผื่อจะได้คุยกับเขาบ้าง บางคนก็ Hot เกิน เพื่อนเต็มเลยต้องกดติดตาม อย่างน้อยก็ได้ยังได้รู้ความเคลื่อนไหวของเขา

ผมลองสมัครเข้าตามกลุ่มหาแฟนหาคู่ ก็ลองมาแล้ว แต่ก็ค่อนข้างเงียบ คนที่เคยมาคุยด้วย ก็คุยกันไปได้ 3-4 วัน ก็เริ่มออกลายให้เห็นว่ามีใจออกห่าง เริ่มมีพฤติกรรมเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด และผมก็เชื่อเหลือเกินว่าเขาคงไม่ได้คุยกับผมแค่คนเดียวแน่ ๆ สมัยนี้ใคร ๆ ก็คบเผื่อเลือกทั้งนั้น สุดท้ายเขาก็เงียบไป ทักไป ถามไป ก็ตอบคำสองคำ ผมก็ถอดใจแล้วละ เลิกคุย บางครั้งความเงียบ มันก็คือคำตอบที่ดีที่สุด

เมื่อทางเฟซบุ๊กเริ่มไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น พอดีมีโฆษณาแอพหาคู่ขึ้นมาที่หน้าฟีด ผมซึ่งไม่เคยคิดจะเล่นแอพพวกนี้ จะได้เล่นรอบนี้แหละ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว สักครั้งของชีวิต ถือเป็นสีสัน แรก ๆ ก็โหลดมาหลายแอพอยู่นะ แต่พอเริ่มใช้จริง เหลือแค่สองแอพ เพราะแอพอื่นเล่นยาก บางแอพก็เจอแต่คนหื่น ๆ  พอดีเพื่อนแนะนำ Tinder ผมลองใช้แล้วเข้าท่า ก็เลยเล่นด้วย

แน่นอนผมรู้ว่าการหาคู่จากแอพเหล่านี้มันไม่ได้ทำให้เราสมหวังทุกครั้งหรอก และใครหลายคนมักจะมองว่าการหาคู่ผ่านทางนี้มันไร้สาระ คิดหรือว่าจะเจอคนดี ๆ สำหรับผม ผมเชื่อว่ายังคงมีคนดี  ๆ อยู่ในทุกพื้นที่ ไม่ว่าจะในโลกแห่งความจริงหรือโลกออนไลน์ก็ตาม

การหายไปของแต่ละคนก็มีหลายสาเหตุ บางคนผมเลือกที่จะยุติความสัมพันธ์ เพราะเขางี่เง่า เอาแต่ใจ ชอบเหวี่ยงใส่ นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยนะ นิสัยยังขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นแฟนกัน จะขนาดไหน ตัดไฟเสียต้นลมดีกว่า บางคนก็คุยดีมาตลอด โทรผ่านไลน์ได้ยินเสียงกันแล้ว รู้จักนิสัยใจคอกันแล้ว จู่ ๆ ก็เงียบหายไป ส่งข้อความไปก็ไม่อ่าน วันหนึ่งก็แล้ว วันสองก็แล้ว ผ่านไปเป็นอาทิตย์ เพิ่งจะมีข้อความตอบกลับมาว่าไปต่างจังหวัด ว่าแต่พื้นที่มันกันดาร ไร้สัญญาณอินเทอร์เน็ตขนาดนั้นเลยหรือ แล้วจะหายไป ไม่บอกกันบ้าง คำแก้ตัวนี้ฟังไม่ขึ้น ไม่เป็นไรเขาอาจจะมีเหตุผลส่วนตัว เช่นไม่ชอบผมในจุดนั้นจุดนี้ หรือกำลังคบกับใครแล้วไปได้สวย เลยเลือกจะเฟดจากผม ก็เป็นได้

เคยมีคนพูดว่าให้รักคนที่เขารักเรา ดีกว่า รักคนที่เรารัก เพราะไม่รู้ว่าเขาจะรักเราหรือไม่ ส่วนหนึ่งมันก็ใช่ และผมก็เปิดใจเสมอ แต่สุดท้ายทุกคนก็มีสิทธิ์เลือก ว่าจะอยู่หรือไป ส่วนมากคนในยุคนี้ความอดทนต่ำ ไม่หนักแน่นมั่นคง ผิดใจอะไรกันนิดหน่อย หรือเคลือบแคลงสงสัยในตัวของอีกฝ่าย ก็เลิกกันง่าย ๆ ราวกับยังไม่บรรลุนิติภาวะ

คนแล้วคนเล่า ผ่านมา แล้วก็ผ่านไป คนที่ผมรู้สึกดีและคาดหวังในตัวเขา สุดท้ายก็ทิ้งผมไปอย่างไม่มีเหตุผล ผมเคยถามตัวเองนะว่า เราจะพยายามไปเพื่ออะไรวะ ในเมื่อเขาไม่เคยสนใจเราเลย เราจะพยายามยื้อความสัมพันธ์เอาไว้ทำไม ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ได้พยายามเลย อุตส่าห์ประคับประคอง สุดท้ายมันก็จบ มันเหมือนเราเหนื่อยเปล่า เหนื่อยไปเพื่ออะไรก็ไม่รู้ นั่นสินะ ถ้าผมปล่อยวาง มันก็เบาสบาย ยิ่งพยายามก็ยิ่งสูญเปล่า มันไม่ได้แก่นสารสาระอะไรกลับมาเป็นชิ้นเป็นอันเลย


และล่าสุดเมื่อต้นปี มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาจีบผม หน้าตาก็ธรรมดานะ แต่นิสัยใช้ได้ เลยคุยกัน ผมก็ให้ไลน์ ให้เฟซ สุดท้ายผ่านไปไม่กี่วัน เขาก็มาบอกผมว่า เขาแอบส่องเฟซ เห็นผมชอบพูดหวาน ๆ กับคนนู้นคนนี้ เขารับไม่ได้ ดูเป็นคนขี้หลี เจ้าชู้ ผมก็งง อะไรวะ ข้อความตรงไหนที่แสดงว่าผมไปจีบ ก็ไม่มี ผมบริสุทธิ์ใจ ผมไม่ได้มั่วไปจีบคนนั้นทีคนนี้ที ในเฟซก็มีแต่เพื่อน ๆ น้อง ๆ แล้วการที่เข้ามาส่อง แล้วคิดเองเออเอง มโนไปเอง มันไม่มีเหตุผลเลย ตัดสินผมเพียงแค่สิ่งที่มโนไปเองแค่นี้หรอ ไร้สาระมาก เรื่องที่คุยกันไว้ว่าจะไปเที่ยวกันที่นั่นที่นี่ ก็มีอันต้องพังไป เพียงเพราะการไม่รู้จักคิดของคนเพียงคนเดียว


ผมนึกถึงวรรคทองในวรรณคดีวรรคนี้ขึ้นมาทันที มันเป็นอะไรที่ตรงมาก ผมเชื่อมั่นในตัวเขา เปิดใจให้เขา แต่สิ่งที่ได้รับกลับมา มันโหดร้ายสิ้นดี โอกาสที่ผมให้ เขากลับไม่ดูแลรักษา ซ้ำยังเหยียบย่ำมันด้วยความคิดอันโสมม การที่เขาจากไป ผมไม่ได้เสียใจอะไรมาก แต่รู้สึกโกรธมากกว่า ที่เขามาตัดสินแบบส่งเดช โดยที่เขาไม่ได้รู้จักผมดีจริง ๆ และยังกล้าเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคิด แล้วเอามาทำลายความสัมพันธ์ที่กำลังจะผลิบาน


สุดท้ายแล้วการตามหารักในครั้งนี้ ก็ใช่จะล้มเหลวซะทีเดียว ทุกรอยช้ำ ทุกคราบน้ำตา ต่างมอบบทเรียนอันมีค่าให้แก่ผม ทำให้ผมเข้าใจอะไร ๆ มากขึ้น แม้ในวันนี้จะไม่สมหวัง แต่วันข้างหน้ายังมีอยู่ ตราบใดที่มีรัก ย่อมมีหวัง ผมเชื่อเช่นนั้นเสมอ วันนี้อาจไม่ใช่วันของผม ผมก็แค่รอ รอจนวันนั้นมาถึง ความหวังเป็นสิ่งหนึ่งที่หล่อเลี้ยงหัวใจให้ยังคงอยู่ บวกกับความเชื่อและศรัทธาว่าวันหนึ่งผมจะได้พบกับคนที่ผมรักและเขาก็รักผม ไม่ว่าช่วงเวลาแห่งความสัมพันธ์นั้นจะยาวหรือสั้นเพียงใด มันก็คุ้มค่า รสชาติแห่งความสมหวัง มันคงเป็นอะไรที่พิเศษมาก เพราะหาชิมได้ยากเหลือเกินในชั่วชีวิตนี้


สำหรับคนที่ยังโสด และผิดหวังจากความรักแบบผม ผมก็อยากจะบอกว่าให้รักตัวเองมาก ๆ และทำในสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเป็นงานหรือครอบครัว ต้องมองไปยังอนาคต เดินหน้าต่อไป ล้มแล้วต้องลุกขึ้นมาให้ได้ อย่าจมกับอดีต ขาดรัก มันไม่ถึงกับขาดใจหรอก เหมือนที่เขาว่า "อดข้าวดอกหนาเจ้าชีวาวาย แต่มิตายเพราะอดสิเน่หา"

เพื่อนคนไหนที่ได้มาอ่านเรื่องราวของผม ผมก็หวังว่าคุณจะได้สาระจากเรื่องของผมไปบ้างไม่มากก็น้อย หรือใครมีเรื่องราวที่อยากจะแชร์ อยากจะเล่าสู่กันฟัง ผมก็ยินดี ถือว่ามาแลกเปลี่ยนกันเพื่ออรรถรส

ส่วนใครที่ยังโสด และกำลังมองหาใครสักคน >> 29 / 172 / 76 ปริมณฑล ขาว หุ่นหมี ใส่แว่น อบอุ่น >> ก็ฝากพิจารณาผมสักคนนะครับ
มิตรภาพเริ่มต้นด้วยการทักทาย ขอบคุณครับ